Energetyka konwencjonalna niesie z sobą wiele niebezpieczeństw. Jest źródłem stałego poważnego zagrożenia zdrowia i życia ludzi, poprzez zanieczyszczanie atmosfery wywołane spalaniem węglowodorowych surowców energetycznych.
Z działalnością górniczą i wydobywczą wiążą się mechaniczne przekształcenia ziemi, przyjmujące formę wielkich wyrobisk, jak również niewielkich rowów, szczelin, niecek.
Nie istnieje ani jedno państwo na kuli ziemskiej, na którego terenie nie istniałyby takie mechaniczne przekształcenia powierzchni ziemi pod wpływem działalności górniczej i wydobywczej. W Polsce do największych odkrywek należą kopalnie węgla brunatnego Bełchatów, Turów, Konin, Adamów, kopalnie siarki w okolicach Tarnobrzega i wyrobiska skalne w Górach Świętokrzyskich i Sudetach. Zarówno górnictwo odkrywkowe jak i głębinowe w znaczny sposób degraduje lokalny ekosystem oraz środowisko.

W przypadku kopalń odkrywkowych polega to głównie na intensywnym niszczeniu powierzchni ziemi natomiast w przypadku głębinowych na tzw. szkodach górniczych, które objawiają się m.in. w postaci zapadania i obsuwania się gruntów, na których spoczywają miasta, co prowadzi do dewastacji budynków. Pomimo stosowania coraz nowocześniejszego sprzętu, górnictwo nadal jest zawodem bardzo niebezpiecznym dla pracujących w nim ludzi. W skali globalnej mniejsze wypadki oraz duże katastrofy mają miejsce niemal codziennie. Warto tutaj wymienić eksplozję pyłu węglowego w kopalni Courrieres w Pais de Calais w marcu 1906r., która pochłonęła 1099 istnień ludzkich, jak również ostatni głośny wypadek w polskiej kopalni Halemba, który miał miejsce 21 listopada 2006 i kosztował życie 23 górników. Przykłady można by mnożyć w nieskończoność. Statystycznie w Polsce wydobyciu dwóch mln ton węgla towarzyszy śmierć jednego górnika.
Hałdy skał płonnych to również produkt uboczny obu rodzajów kopalń. Do niedawna w Polsce wokół dużych wyrobisk panował iście księżycowy krajobraz. Obecnie hałdy są poddawane usilnemu procesowi rekultywacji, który ma zmienić zaistniałą sytuację.
Jeszcze większe zagrożenia związane są z eksploatacją złóż ropy naftowej. W latach 1969-1992 odnotowano 395 dużych awarii, które doprowadziły do śmierci ponad dziesięciu tysięcy ludzi . Mówimy tutaj o katastrofach platform wiertniczych, zatonięciach wielkich tankowców, wyciekach z rurociągów, pożarach w rafineriach. Przykładów jest tutaj również bardzo dużo. Warto wymienić jedną z największych katastrof tankowca Exxon Valdez, który w 1989r. uderzył w podwodne skały u wybrzeży Alaski. Wyciekło wtedy do morza około czterdziestu tys. ton ropy, która zanieczyściła 1600km linii brzegowej doprowadzając do największej katastrofy ekologicznej w tym rejonie. Jednak największa katastrofa ekologiczna związana z ropą naftową nie była efektem awarii, lecz działań wojennych.
W 1991r. wycofujące się oddziały podpaliły kilkaset szybów naftowych w Zatoce Perskiej, które płonęły kilka miesięcy emitując w tym czasie do atmosfery miliardy ton trujących gazów i popiołów. Powstały w ten sposób smog zasnuł niebo stając się prawie przepuszczalnym dla promieni słonecznych.
Przemysł przetwórczy ropy naftowej ma jeszcze bardziej tragiczny wpływ na środowisko niż katastrofy z tym paliwem związane. Przemysł naftowy nieustannie zatruwa rzeki, wycieki eksploatacyjne tankowców, odpady powstałe podczas czyszczenia ich zbiorników są świadomie wylewane wprost do morza. Pojedynczy proces tego typu jest znacznie mniej intensywny w skutkach niż jedna katastrofa, lecz występują one w znacznie większej liczbie i znacznie częściej niż katastrofy.
Energetyka konwencjonalna jest także źródłem relatywnie niskiego zagrożenia z powodu radioaktywności uwalnianej w cyklu paliwowym energetyki jądrowej. Niebezpieczna jest praca przy pozyskiwaniu surowców oraz praca w elektrowniach - stwarzają one ryzyko wystąpienia jednorazowych wypadków, będących przyczyną wielu ofiar śmiertelnych i ogromnych zniszczeń środowiska naturalnego.
W ciągu 44 lat pracy energetycznych reaktorów jądrowych wydarzyły się dwa poważne wypadki: pierwszy z nich miał miejsce w roku 1979 w elektrowni Three Mile Island, natomiast drugi w roku 1986 w elektrowni w Czarnobylu. Obydwie awarie polegały na stopieniu się rdzenia reaktora, jednak pierwsza z nich została opanowana, dzięki czemu nikt nie zginął i nikogo nie trzeba było ewakuować z otoczenia elektrowni. Awaria w Czarnobylu była powodem ofiar śmiertelnych, do atmosfery uwolniły się olbrzymie ilości substancji promieniotwórczych, a ze skażonych obszarów do roku 1995 ewakuowano ponad 300.000 mieszkańców.